En estes días estraños nos que estamos a vivir encontrei en un vello ordenador que hai mais de dez anos que non usaba este conto, que daquela abandonei., pero que hoxe parece un espello da realidade onírica na que estamos.
Cando acordei do estraño
soño constatei sorprendido que permanecía atrapado dentro do propio soño.
Non sei con certeza se era
o soño que non quería abandonarme ou era eu que era incapaz de
desembarazarme das mallas da rede que me envolvía de unha forma
intanxible, leve, laxa, atadas con molidas nos de recordos que non se
traducían en nada concreto.
Non era capaz de entrar dentro de min
mesmo, da miña realidade, para distinguir o que era soño do que era
real. Un asubío de vento nunha atávica carballeira rompía o silencio, sen
deixar de arrolarme un silencio profundo, absoluto.
Non quería abrir
os ollos, pois percibía que algo se ía romper. Unha escuridade
viscosa e doce envolvíame e quebrábame a vontade de abrir unha
chisca os ollos.
Tampouco era consciente do lugar en que me
encontraba. Era evidente que estaba deitado cara arriba. Estaba
deitado sobre unha superficie mol, pois non notaba nas miñas costas
nada sólido. Diría que me encontraba sobre un líquido seco ou
sobre unha nube.
Tendo constatado todo isto
de unha maneira moi vaga, e máis, non sabería dicir se estaba dentro
ou fora do soño. Mesmo non sabía se o suxeito do soño era eu ou
ben ó contrario se eu seguía sendo o obxecto do soño. Non sabería
dicir porque nin como era, pero lémbrome que o home do soño se
chamaba Constantinopla. Ou era o meu nome?. Non recordo se este
é o meu nome. Non teño forza para lembrar o meu nome. O menor
esforzo rompería ese fío imperceptible que conecta o meu consciente
co meu inconsciente.
Mesmo éntrame a dúbida de se son un ente
material ou inmaterial. Sinto que teño membros pero están
adormecidos. Daquela maneira que din que os coxos ou os mancos senten
os membros amputados.
Se cadra eu non son nada,
non son ninguén, son só unha idea perdida no espacio. Este
pensamento invádeme, pertúrbame. Non pode ser posible que unha idea
ande perdida sen un suxeito que a enxendrase, que a parise. O reloxo e o relexeiro. Pero as ideas non son reloxos.
Existe pois a posibilidade
de que eu non exista de que sexa parte do sono.
Facendo un infinito esforzo comprobo que podo mover a lingua dentro de un medio viscoso,
que considero que é o cuspe, tamén noto o roce suave da lingua nas
enxivas e na dureza de esmalte dos dentes. Esta constatación tranquilízame no
momento pero non consigo saír do soño nin entrar na realidade.
Esta
terra de ninguén é terriblemente paralizante. Non tés conciencia
nin do tempo, nin de ti, nin de nada. Síntome coma o piñón que cae
da piña e fica no ar dando voltas e voltas, antes de aterrar.
En estas voltas que me
marean volvo a inconsistencia da proba da miña materialidade. A
proba da lingua non é suficiente, pode ser unha suxestión, un
regreso ó soño. Vou facer outro pequeno esforzo para confirmar que
son algo material. Vou movendo os dedos de unha man e logo os da
outra comezando polo moumiño e rematando no polgar. Comprobada a
mobilidade dos dedos vou movendo amodiño as mans por encima do meu
peito, da barriga, da entreperna onde percibo que o meu sexo é
masculino. Son un home. Pero nada do que vou descubrindo se me fai
familiar. Diría que este corpo que estiben explorando correspondía
a outra persoa, nas xemas dos dedos sentía a pel fría e o seu
relevo, pero na pel non sentía a caricia dos dedos. Non tiña
sensación de frío, pero sentía a friaxe do meu coiro na xema dos
dedos. Certamente estaba nu e descuberto, pois nada estorbaba o
deambular das mans.
Un flashs procedente do meu ser máis profundo
dime que hai algo que non concorda. Na entreperna os dedos non
encontraron pelo, parecían estar afeitadas as inguas. O único que
recordaba de min mesmo, da miña constitución, era o meu pelo
inguinal.
Con gran fatiga mental
cheguei a colixir que era algo material, que era un home, pero que
non era eu. Como consecuencia se eu estaba pensando coma eu, a única
conclusión que podía sacar é que me debería encontrar atrapado
dentro de outro corpo distinto o meu. Mais sendo así, atormentábame
a pregunta. Era eu o dono do corpo ou era o corpo o dono de min?.
Eu son o que pensa, eu son
o que sente, eu son o que teño conciencia de este corpo que me
alberga, evidentemente o corpo é meu.
Pero se o corpo se nega a
ser meu?
A única maneira de saír
de esta complicada conxuntura abafante era levantar as pesadas
cancelas das miñas pálpebras. So con abrir os ollos podía
comprobar a miña realidade física e constatar se ese corpo que as
miñas xemas non recoñecían era o corpo que debería estar nos
rexistros da miña memoria. Pero tampouco podía confiar en unha
memoria que non me enviou en todo este tempo máis que unha imaxe. A
imaxe do meu pelo púbico. Había que arriscar, enviar unha orde e
esperar a ver se os sentidos me respondían.
Lentamente, con gran esforzo, abrín o ollo
dereito e seguidamente o esquerdo.
Unha cascada de luz leitosa encheu
a cunca dos meus ollos. Era unha luz tan branca coma opaca que se derreteu toda en unha luz cegadora. En un mar de leite luminoso.
Por un intre todo eu era luz. Os
meus pensamentos eran luz, o meu redor tamén era luz e o que debería
ser o meu corpo tamén era luz.
A luz é enerxía. Non
sabía precisar se estaba entrando a luz, a enerxía en min ou por o
contrario era a enerxía que se ía de min.
Esa luz poderosa é a que me impide ver a realidade.
