As prodixiosas mentes
pensantes que xiren a economía mundial, capaces de converter a palla
en ouro, non foron quen de prever as consecuencias que
determinados produtos bancarios orixinarían no mercado até o punto
de poñer en evidencia as vergoñas do actual sistema económico
global.
Algúns economistas e
analistas económicos xa tiñan advertido do perigo. Pero non eran
relevantes. Eran marxinais, ignorados ou desprezados por os “gurús”
da economía.
Nos EE.UU. onde se
detectaron os primeiros casos de grandes entidades bancarias
contaminadas con produtos tóxicos, o goberno do republicano Busch,
optou por rescatar estes bancos con diñeiro público. Tiña outras
dúas posibilidades, deixalos caer ou nacionalizalos. Dada a cor do
goberno non cabía esperar outra solución.
Debido as promiscuas
relacións que os bancos manteñen entre si, unha nova “peste”
expandiuse por todo o sistema financeiro mundial.
Agora os incendiarios
convértense en bombeiros e son os mesmos xenios que fabricaron a
“sida” os que nos dan as receitas para curala.
(Todas estas receitas
van con cargo a seguridade social dos traballadores, con copago incluído).
Aproveitando o impacto
producido na sociedade por esta situación de grave inestabilidade
económica, é o momento de poñer orde no sistema económico
occidental, agravado por outras doenzas, como son a dislocación e a
competencia dos mercados das economías emerxentes.
Este é o momento de
poñer ás economías occidentais en situación de competir con China
e compañía.
Estamos en un mercado
global onde non existen diferencias no costo das materias primas, dos
transportes, da tecnoloxía, etc. que determinan o prezo dos produtos
manufacturados. O problema está fundamentalmente no mercado do
traballo. Os traballadores en Europa son moi caros. A industria
europea non pode competir coa dos países onde se explota os
traballadores e os nenos.
¿Que facer?
Podemos barallar dúas
saídas e inda unha terceira mixta.
A primeira, a ética,
consistiría en non permitir nos países occidentais a importación
de produtos fabricados en países nos que exploten ós menores ou non
se garantiren uns salarios dignos e unhas coberturas sociais
semellantes ás que temos en Europa. Esta opción, que debía ser a
elixida por uns países que se gaban de defender os dereitos humanos,
non se toma en consideración porque vai contra as sacrosantas leis
do libre mercado.
A segunda, a do terror,
consiste en aterrorizar ós traballadores hasta paralizalos para que
acepten pasivos unhas condicións laborais semellantes as que hoxe
teñen os traballadores dos países emerxentes.
En esas estamos. Poñendo as cousas no seu sitio.
