Penúltimo parágrafo de Ensaio sobre a cegueira.
Dende
aquela, pasoume por a cabeza moitas veces aquela parábola, dos "cegos que, vendo, non ven" pois viña
a conto en demasiadas ocasións.
Agora
converteuse en unha obsesión para min.
Cada
vez que acordo por a noite e abro os ollos paréceme estar metido en
ese mar de leite, que coma un diluvio inundaba todo o mundo
dos cegos de Saramago.
Véxome
en un mundo de cegos dominados polos máis ruíns sentimentos, polas
máis baixas paixóns.
Todos
nos refolgamos no noso egoísmo dentro de ese mar de leite, de esa
cegueira branca, de ese mundo de luz cegadora.
Ese mundo de todo
vale, eu a ti non te vexo, ti a min non me ves.
Os
cegos da novela ignoraban que había unha muller que vía, que non
fora afectada pola epidemia, e que os guiaba.
Quero
soñar que esta muller está en algunha parte, ollando e guiando a tantos
cegos que andamos por o mundo, e acordo coa sensación de que estou
agarrado a súa man.
Na
miña man so hai unha esquina do cobertor ben apretada.
No hay comentarios:
Publicar un comentario