sábado, 7 de noviembre de 2009

AS MULLERES DO ALAKRANA




Desde o dolor e a preocupación que me produce a traxedia pola que están a pasar os
tripulantes do Alakrana, quero manifestar a indignación que me producen as manifestacións de algúns dos seus familiares.

Primeiro repróchanlle ó Goberno, que non as teña informadas. Cando ven a ministra Espinosa a transmitirlle os desvelos e preocupacións do Goberno, desprézana dicindo que se podía aforrar a viaxe.

É certo que a clase política vive horas baixas, por varias razóns: crises, corrupción... Pero a clase política que temos é a que nos merecemos. Os que votamos porque nos equivocamos e os que non votamos, porque preferimos que se equivoquen os demais para así poder criticar con liberdade.
O goberno de Zapatero non mandou ós barcos a pescar en caladoiro perigosos, nin en augas de outros países, como mandou Aznar as tropas ó Irak.
Os armadores arríscanse porque saben que ó fin o goberno pagará os rescates.

Que vos parecería si ZARA montase unha téxtil en Paquistán ou en outro pais inestable,que os talibáns secuestraran os dirixentes e pedisen un rescate o goberno?
Que opinariades si ETA secuestrase a varias persoas e puxese como condición para liberalos a liberdade de todos os seus presos e ademais pedise millóns de euros para armamento?

Deixando de lado que os rescates os pagamos todos os españois. Esquecéndonos de que eses millóns de euros podían crear os tan necesarios postos de traballo e axudar a algunhas familias. Centrémonos no feito en si.
Un estado de dereito pode deixar en liberdade a uns delincuentes baixo a ameaza de unha chantaxe? Esta pregunta vai dirixida a aqueles sectores máis conservadores da sociedade, que son os que con máis veleno empezoñan ó Goberno.
Non esquezamos que o poder xudicial é independente, pero réxese por unhas normas extremadamente reguladas.
Temos a clase política que nos merecemos, ou nin si quer merecemos, pois visto como marchan as enquisas nas que o PP adianta o PSOE, cando todos sabemos que a crise é consecuencia das políticas neoliberais postas en práctica polos gobernos de dereitas e que a corrupción e espionaxes (e loitas de intereses Caja Madrid) se ceba particularmente nos populares.
Que podemos esperar de uns políticos os que premiamos con votos a súa desvergoña?.

Ós familiares dos mariñeiros secuestrados, pediríalles que reflexionasen e se deixasen de descalificacións. Cando arrecia o temporal hai que remar todos xuntos.

miércoles, 28 de octubre de 2009

O MISTERIO DE PORTUGAL

A Escola Pública dos nenos de Bamio estaba no alto de San Xoán, mesmo debaixo da capela do santo. Antes foi a taberna do Cuncheiro. Era un edificio de pranta baixa, co teito furado e apuntalado, que nos días de choiva había que recoller as pingueiras en gabidos.

Cando entendín que os mapas eran como debuxos de cachos de terra, xa levaba algún tempo asistindo a Escola Nacional, a escola de "Donalfonso"- Todos lle chamábamos así, ata doña Marujita, a súa dona, cando se refería a el dicía "llévale este paquete de tizas a Donalfonso".

As paredes da escola foron perdendo a cor branca do cal e collendo unha ferruxe cinza-verdosa provocada pola humidade.
Pendurados das paredes estaban: O crucifixo co crucificado e debaixo o "Generalísimo" engalanado con capa imitando un retrato de Luís XIV, detrás da cadeira do profesor, entre as dúas xanelas que iluminaban a aula. Nas paredes de ambos os dous lados había catro mapas: Un de España político, outro de España físico, un de Europa e un mapamundi.
Cando entrabamos o profesor estaba arrimado á folla da porta. Os alumnos ó entrar tiñamos que saudar con esta cantadeira: -"Ave María Purísima, buenos días como está usted" A maioría das veces so dicíamos:"...tá usté", pois o mestre non se decataba. Pero aquel día decatouse e díxome:
-Vázquez García, salga y después vuelva a entrar.
Saín e entrei recitando toda a oración.
-Ahora se quedará en pie hasta la hora del recreo mirando a la pared.
O mapa de España político estaba fronte os meus ollos, que tiveron hora e media para escrutalo: Era un mapa con dous remendos: nun estaban as illas Canarias e no outro un recadro que dicía: Mapa Político de España, e unha serie de sinais de cores con unha lenda: escala, fronteras... Cada rexión tiña un borde de unha cor apagada, que con menos grosor tamén dividía as provincias que a conformaban. En branco estaban dúas partes. Unha arriba, que poñía Francia e outra a esquerda que en sentido vertical se lía Portugal. Sorprendeume a rareza de que todos os nomes estivesen escritos horizontalmente menos o de Portugal.
Pero o que máis me sorprendía era o baleiro que estaba aquel cacho de mapa.
Aquel mapa era a foto de España, dicíao na lenda: MAPA DE ESPAÑA.
Pero aquela parte semellaba como que estaba núa, sen cores. Cando o mestre mandou pórse en pé para cantar o "caralsol" antes de saír ó recreo houben de retirarme un pouquiño para que non batese o meu brazo levantado na parede.
A nova perspectiva doume a idea de que España era unha cabeza e a parte branca era a cara, co seu nariz e co seu queixo.
Cando máis tarde soube que Portugal non era España non cheguei a comprender como poñendo en todos mapas " mapa de España" unha parte non o fose. Precisamente a cara. Como podían saber si era España, si na foto non saía máis co contorno da cara. Cabía a dúbida de que España non fose España.

Os "Portugueses" eran dous serradores que cada outono se deixaban caer pola parroquia, onde permanecían un tempo serrando madeira de castaño de carballo ou de piñeiro que se utilizaban para cerramentos e pisos.
Eran dous cuñados que me seducían porque falaban con un sotaque exquisito e porque tamén gostaba da súa estrana maneira de serrar: un estirado encima do tres pés e outro encollido debaixo, tirando da serra.
Dende ben pequeno eu coñecía ós "Portugueses", como coñecía a Darío, o afiador, a Manuela e Maximiños, os paneiros, Ó Rabiso, o tratante de gando, á Valladares, o fogueteiro, a Serafín, o fragueiro, a Hermóxenes, o perito agrimensor... E outra xente que non eran veciños, pero que de vez en cando se mesturaban coa paisaxe humana da aldea ofrecendo os seus servizos.
Foi entón cantando cara o mapa sin cara o "caralsol" sin sol, cando me decatei que os de Portugal non eran "portugaleses". Encendéuseme a luciña. Ós serradores chamábanlle os Portugueses, porque eran de Portugal. Tamén os coñeciamos coma os "serradores" e os tiralá, pois cando lle preguntabamos porque falaban raro, referíndonos o seu soteque, contestaban: "A xente tira lá".



viernes, 25 de septiembre de 2009

INCENDIO NA CORDELERIA DE BOIRO

Foto do incendio da cordelería Chicolino en Boiro



¿Que pasaría se este incendio se produxese nos bidóns de Ferrazo?

Foto dos bidóns de Ferrazo

martes, 18 de agosto de 2009

OS MERLOS BRANCOS

O Porto do Chufre, é o de maior volume de descarga de mexillon da ría de Arousa. É un porto do que se serven a inmensa maioría dos bateeiros de esta ría. Contar con unhas boas instalacións e un bo acceso non só beneficia a Arousa, beneficia a todo o importante sector mexilloeiro.
O acceso ó porto producese por estradas que non soportan o peso e o volume dos "trailers" que hoxe se usan para o transporte deste marisco proletario.
Durante 12 anos o proxecto ficou paralizado por intereses partidistas, que o fin non lle renderon os beneficios que esperaban obter.
O pasado día 8 de Agosto publiquei en Arousa día a día http://sito-vazquez.blogspot.com/un escrito, que transcribo, por o seu interés para a comarca.

MALDITOS CORVOS NEGROS.

Era un ano de moitas cereixas. O señor Manuel das Quintas tiña unha cerdeira tan cargada que ata lle esgazaron as polas.
O Sr. Manuel era amigo dos merlos, e mesmo se comunicaba con eles. Desde rapaz sostiña que os melros entendíano e falaba con eles. Tamén sostiña que os melros non eran negros, que eran brancos.
Negros só os vían os que os odiaban.
Para que os melros repectaran as cereixas comprou un lenzo branco no que escribiu: “Cereixas propiedade de Manuel das Quintas, o amigo dos merlos”. Fixo un mástil con unha vara de eucalipto e colocou o lenzo coma se fose unha bandeira branca que flameaba por encima da fruteira.
Malia os merlos non eran brancos e ademais non sabían ler. E mentras el perdía o tempo e o creto tirándolle pedras as pombas que pasaban por alí chamándolles corvos negros, os merlos aproveitábano levando no bico as cereixas.
Inesperada mente, entrou unha bandada de merlos na eira do Manuel e deixou a cerdeira núa.
Diante do
evidente o Manoel levou as mans a cabeza e verrou con raiba:
-¡Malditos corvos negros!


UNHA DUCIA DE ANOS PERDIDOS.
No ano 1997(cito de memoria) a Consellería de Ordenación do Territorio aprobou a construcción
da tan necesaria estrada que uniría a ponte co porto da Illa de Arousa. O proxecto redactado intentaba afectar ó menor número de propietarios. Para logralo invadía espacios protexidos pola Lei de Costas. Unha parte dos veciños afectados, animados por os dirixentes locais do
Partido Popular, recurriron o proxecto argumentando que conculcaba a Lei de Costas. Estes veciños non pretendían protexer a costa, pretendían defender os seus intereses. A xustiza, como non podía ser de outra maneira, fallou a favor dos afectados. A Consellería de Ordenación houbo de redactar un novo proxecto. No ano 2005 hai un cambio de goberno na Xunta de Galicia. A Consellería é conminada por a xustiza a redactar un novo proxecto. O novo proxecto redactado intentaba o mesmo que o anterior: facer o menor dano ós paticulares. O non poder transcorrir por dominios públicos houbo de afectar necesariamente a máis privados. A algúns dos propietarios anteriores , o novo proxecto afectabaos en maior medida . O Partido Popular, agora na oposición, fixo, bandeira da defensa dos afectados. Todo tipo de enganos, mentiras, descalificacións personais se fixeron co fin de rentabilizar políticamente unha situación que eles mesmo provocaron animando ós afectados a presentar o recurso. Cando se quere comenzar a obra , cumplidos todos os trámites legais, varios de estes veciños recurren a violencia
para evitar a construcción. No ano 2009 o PP retoma o goberno da Xunta e os veciños que antes se opoñían, agora otorgan e culpan á anterior administración que foi a que redactou o proxecto.
-¡Malditos corvos negros!


O Manuel das Quintas confundía as pombas brancas cos corvos negros.Tiña un problema de percepción óptica que se coñece co
nome de daltonismo. O daltonismo fisiolóxico é unha doenza natural conxénita. Mália o daltonismo ideolóxico é un mal adquirido, que non ten remedio.


John Dalton, descubridor da doenza que leva o seu nome




Os irmáns Dalton, heroes de un comic, famosos por se meteren en líos provocados por eles mesmos e por disparar contra todo
canto se movía no seu entorno. E dicir eran os incendiarios e os bombeiros. Estes representan ó outro tipo de daltonismo.

lunes, 25 de mayo de 2009

AQUÍ EN ESTE PUEBLO SOBRA LA INSTRUCCIÓN





No mes de maio os potes de barro florecían na solaina da casa dos meus bisavós.

Eran xeranios vermellos, que se esparramaban ata pousarse na varanda de madeira de tea.

A miña bisavoa sentada nunha vella cadeira de asas colocada de maneira axeitada para que lle batese o sol nas pernas e a sombra na cabeza, despois da cabezadiña da sobremesa, contábame contos de santos e de bandidos.

En varias ocasións contoume o conto de San Perico:

San Perico era un apóstolo. Máis non só…Era o elixido por Xesús para ser a cabeza da igrexa. Malia a cabeza de san Perico non tiña cabelo. Deus para compensar deulle unha fermosa barba - xustificaba miña bisavoa - e as moscas tampouco respectaban tan transcendental testa.

 Cando un día unha ousada mosca aterrou na lustrosa coroa e lle enterrou o ferrón, san Perico, que era de pronto súpeto, votou man dos seus superpoderes e matounas todas.

Anque nunca gustei das moscas, a aquel meniño que escoitaba embebido aquelas historias parecíalle inxusto, que san Pedro, por unha mosca matase todas.

Un ousado e valente anónimo, que se agacha debaixo do seudónimo de Pepito, e que dí ter sido meu alumno, neste mesmo blog insúltame e descualifícame como docente e como persoa. É o seu parecer e non pretendo emendalo. ( Non vou retiralo, quen queira lelo está nos comentarios ós resultados das eleccións do 1 M, baixo o pseudónimo de Pepito).

O que non comprendo ós meus anos, como non comprendía de neno no conto, é que lle fixeron os outros catro Mestres que nomea literalmente (cinco si contamos outro que cita noutro blog) . E todos os demais Mestres que pasaron polas aulas da Illa de Arousa, os que cualifica, sen excepción, de "tropa bolivariana".

Desde a miña maneira de ver, sempre subxectiva, mais honrada, quero manifestar o meu orgullo por formar parte de un colectivo de docentes tan competentes, preocupados e capacitados, coma os que se nomean e ós que pretendidamente se insulta. Digo pretendidamente, pois ata para insultar é preciso saber. Ser Bolivariano non é o mesmo que ser chavista. Bolivar foio o gran líder da independencia de Sudamérica. Bolivariano é un seguidor das ideas de Simón Bolívar, que era un criollo, e nada teñen que ver coa doutrina de Hugo Chavez.

Para xustificar os cualificativos que lle dedico os meus compañeiros de aulas (o pé de un cento), hei de recoñecer que non todos eran excelentes; pero si, a maioría. Non hai máis que comparar os resultados académicos e as actividades escolares para, ver que non desmerecen os de outros centros públicos ou privados.

Varios alumnos foron distinguidos con importantes premios tanto a nivel provincial, como autonómico e incluso un a nivel comunitario.

Algúns profesores foron recoñecidos con galardóns, tanto individuais como colectivos (Segundo Premio “Rodríguez de la Fuente”, por un traballo sobre as orixes, formación, flora e fauna de Carreirón).

Juan Otero Maeztú, máis coñecido por Juanito de Luísa ou Juanito o do Nicho, foi o bardo por excelencia durante o século pasado na Arousa. Dotado de unha notable intelixencia crítica, de unha fina ironía, e de unha capacidade extraordinaria para versificar deixounos un puñado de coplas que nos mostran as grandezas e miserias da época e tamén o pouco que mudaron estas en tantos anos.

Nun libro de coplas de tradición oral recollidas, mecanografadas e ata decoradas con orlas por os alumnos de octavo nivel de Primaria do Colexio Público no curso 1980-81, aparecen varias atribuídas a Juanito de Luísa. Entre todas escollo esta que segue para ofrecerlla a todos os Pepitos presentes, pasados e futuros:

        San Julián Bendito,

que tan alto estás,

que “haiga”más Maestros

no consientas ya.


Aquí en este pueblo

sobra la instrucción,

“para pescar chopos

chéganos Ramón.”


En el Cabodeiro

el muelle da compasión

tiene Cada brecha

para tragarse un bocoy


Y los adoquines

por obra de Dios,

no hay “dorna polbeira”

que no tenga dos.

miércoles, 8 de abril de 2009

OS RESULTADOS DAS ELECCIONS AUTONÓMICAS-09 PROXECTADAS A NIVEL LOCAL


Vendo o gráfico dos resultados das eleccións autonómicas do primeiro de marzo na comarca de Arousa observamos que nos concellos gobernados por forzas progresistas, estas perderon forza, mais non de xeito que poña en perigo o seu futuro.
Así podemos ver que extrapolando os resultados  seguirían no poder das forzas coaligadas os concellos que figuran en vermello no gráfico: Illa de Arousa, Caldas , Catoira, O Grobe e Vilagarcía.
Por outra banda seguirían en mans conservadoras os outros seis Concellos: Cambados, Meis, Ribadumia,Meaño, Sanxenxo e Vilanova.
Mais, se estes resultados se comparan coas derradeiras consultas electorais comprobamos que as forzas progresistas están a perder votos en todos os concellos, mentras que o PP está a  rañalos nos concellos gobernados por os socialistas en solitario ou en coalición cos nacionalistas e ten un aumento considerable nos concellos en que gobernan.
Esto lévanos a facer algunhas preguntas:
Xestionan mellor a cousa pública os conservadores?
Evidentemente, non é así.
Están máis o carón dos problemas do día a día?
En determinadas situacións de marcada sensibilidade populista, sí.
Saben vender mellor a súa xestión?
Contestarei coa resposta do panadeiro de Ribadavia, que cando lle preguntaban cal era o mellor panadeiro do lugar contestaba: "O que vende mellor o pan resésego que o pan do día"

jueves, 5 de febrero de 2009

VILLA PSOE


Esta fotografía foi tomada no ano 1975 desde o recheo no que hoxe se levanta parte do Bar "A Chabola", ó fondo o daquela entupido bosque do Furado


Capítulo I:
O PINAL DO FURADO

Na Illa de Arousa existía no lugar do Cabodeiro un extenso piñeiral que se coñecía coma o "Pinal do Furado". Era un bosque denso e fermoso que coas súas raíces abrazaba as areas dunha duna 

que acaba nunha lindísima praia.

No ano 1984 un coñecido arquitecto aro

usán residente na capital das Españas e moi ligado ó partido popular intentou construir un chalet ilegal en ese entorno protexido.

Os veciños da Illa indignados, nunha noite de longos coitelos, derrubaron parte dos muros xa levantados. 

A vacina surtiu efecto, pois a partir de entonces ninguén se atreviu a colocar un "ladrillo" no Furado.

Mais por raro que pareza esa acción popular sentoulle mal 

os piñeiros, que comenzaron a languidecer de unha doencia estrana. Pouco a pouco foronlle caíndo as follas, logo a caropa (así é como lle 

chaman a cortiza dos piños na Arousa), ata que acabaron nús. É certo que o esquisito mal non acabou con todos. Un de cada catro,mais ou menos, pudo salvarse da queima.

Foi unha queima selectiva e sen lume que o exteriorizase. A

 xente comentaba que lle dera un mal, mais era un mal que non se propagaba os piñeiros de acarón.

Alguén comentou que nunha noite de outono unha camioneta chegou cargada de bidóns e dous señores afanáronse en regar a pé todas as árbores.

Os poucos piñeiros que ficaron estaban tristes e murchos, apenados pola desgracia dos seus veciños.


E así seguiron ata agora.




Capítulo II.


“PATRÓN MANDAR MARIÑEIRO OBEDECER"

 

Tristes e murchos seguiron os piñeiros do Furado, alleos a toda  a polémica política que se desenvolvía no salón de plenos do Concello e nos bares e tabernas da Illa de Arousa.

Tristes murchos e minguantes pasaron do século XX ó XXI chorando a perda dos seus próximos, mais sen festexar o natal de algún piñeiriño que os perpetuase na face da duna.

Certamente os coitadiños nin sabían o que era o Plan Xeral de Ordenación Urbana, nin tampouco o futuro que este lles deparaba.

O Plan Xeral de Ordenación Urbana fíxose moi popular, tanto que a xente referíase a el coma o PXOU anque soaba como “pechou”.

Pronto  os políticos cheiraron que con esa rede podían pescar moitos votos e comezaron a enlear o palangre. So os redactores do PXOU pensaron nos intereses xerais da Arousa, os concelleiros dos partidos da oposición dedicáronse a ir porta por porta  argumentando agravios comparativos do tipo “Fulano pode edificar porque é dos deles e ti non” . O Goberno 

 do Concello(

PSOE)

 que non dispuña de maioría, tamén andou capeando o temporal como podía e o Plan non facía outra cousa que entrar e saír do Concello: plenos, exposicións públicas, alegacións, mobilizacións, ...E así entrando e saíndo pasou máis de catro anos sen posibilidades de saír adiante.

En todo este tempo ninguén se lembrou dos tristes e murchos piñeiros do furado, pois polo visto tamén os privaran do dereito de voto, e todos defendían intereses particulares. Non se fixo unha soa proposta en beneficio do pobo que supuxera o prexuízo dun particular.

En estas estabamos cando o Conselleiro de Ordenación do Territorio da Xunta de Galicia (PP) no ano 2.002 (o daquela aínda todopoderoso Sr. Cuíña) cansado de tantas liortas mandou chamar a todos os concelleiros da Illa de Arousa (PSOE,PP e BNG). Unha vez no seu despacho puxos firmes e espetoulles sinalando o documento: “Este é o Plan Xeral da Illa de Arousa que tedes que aprobar. Non teño máis que dicir”.

Patrón mandar, mariñeiro obedecer.

E así acabou a discusión. 


Capítulo III

"MAIS MADEIRA"

Cando xa os vagóns do conboio se foran queimando o maquinista do tren verraba: Máis madeira!

Diante destas eleccións do primeiro de marzo aínda hai quen anda espreméndolle o zume os piñeiros co fin de rañar uns votos (ou moitos votos). As páxinas da internet están cheias de mentiras referidas o caso que se lle dou en chamar "Villapsoe".

 Dos centos de blogs que transitan pola rede so este de J.L.Prieto está documentado e cíñese a realidade. Todos os demáis son pura intoxicación partidista. Espero (anque tamén dubido) que os galegos saibamos separar o gran da palla. 


Más sobre la manipulación llamada “VillaPSOE”

Hoy hay novedades sobre la información publiqué ayer demostrando la falsedad de las supuestas informaciones publicadas por medios ultraderechistas para ayudar electoralmente a su brazo político: ‘El País’, en su edición de Galicia, publica que se ha archivado la denuncia presentada por supuesto delito urbanístico.

Como no podía ser de otra manera, ya que dificilmente se puede cumplir un delito urbanístico cuando no se ha violado la legislación urbanística, ya que estamos hablando de una construcción que se hizo cumpliendo del Plan municipal de Ordenación urbanística, vigente desde 2002,

  • aprobado con el voto favorable de los Concejales del Grupo municipaldel PP.
  • aprobado por la Xunta de Galicia cuando la gobernaba Manuel Fraga,del PP.
  • con los Informes favorables del Servicio de Costas, cuyo Jefe Provincial era el padre del actual Secretario General autonómico del PP.
  • con los Informes favorables del Ministerio de Medio Ambiente, cuando su titular era Jaume Matas, del Gobierno de José María Aznar, del PP.
  • sin estimarse ningún Recurso en contra por parte de ningún Juzgado.

El desarrollo del Plan de Ordenación en el Área donde posteriormente se levantó esa construcción se hizo en 2004,

  • aprobado con el voto favorable de los Concejales del Grupo municipaldel PP.
  • dentro de las posibilidades abiertas por la Ley gallega 9/2002, que establece las directrices territoriales y urbanísticas, aprobada el el Parlamento de Galicia en la anterior legislatura autonómica por la entonces mayoría absoluta del PP.
  • sin objeciones de la Xunta de Galicia, en ese momento aún gobernada por Manuel Fraga, del PP.
  • sin estimarse ningún Recurso en contra por parte de ningún Juzgado.

Ni el Plan Especial de Reforma Interior, ni el proyecto de urbanización ni la licencia de obras recibieron ninguna impugnación, 

aprobándose sin estimarse ningún Recurso en contra por parte de ningún Juzgado

.