domingo, 22 de marzo de 2020

PESADELO


En estes días estraños nos que estamos a vivir encontrei en un vello ordenador que hai mais de dez anos que non usaba este conto, que daquela abandonei., pero que hoxe parece un espello da realidade onírica na que estamos.



Cando acordei do estraño soño constatei sorprendido que permanecía atrapado dentro do propio soño.
Non sei con certeza se era o soño que non quería abandonarme ou era eu que era incapaz de desembarazarme das mallas da rede que me envolvía de unha forma intanxible, leve, laxa, atadas con molidas nos de recordos que non se traducían en nada concreto.
 Non era capaz de entrar dentro de min mesmo, da miña realidade, para distinguir o que era soño do que era real. Un asubío de vento nunha atávica carballeira rompía o silencio, sen deixar de arrolarme un silencio profundo, absoluto. 
Non quería abrir os ollos, pois percibía que algo se ía romper. Unha escuridade viscosa e doce envolvíame e quebrábame a vontade de abrir unha chisca os ollos.
 Tampouco era consciente do lugar en que me encontraba. Era evidente que estaba deitado cara arriba. Estaba deitado sobre unha superficie mol, pois non notaba nas miñas costas nada sólido. Diría que me encontraba sobre un líquido seco ou sobre unha nube.

Tendo constatado todo isto de unha maneira moi vaga, e máis, non sabería dicir se estaba dentro ou fora do soño. Mesmo non sabía se o suxeito do soño era eu ou ben ó contrario se eu seguía sendo o obxecto do soño. Non sabería dicir porque nin como era, pero lémbrome que o home do soño se chamaba Constantinopla. Ou era o meu nome?. Non recordo se este é o meu nome. Non teño forza para lembrar o meu nome. O menor esforzo rompería ese fío imperceptible que conecta o meu consciente co meu inconsciente.
 Mesmo éntrame a dúbida de se son un ente material ou inmaterial. Sinto que teño membros pero están adormecidos. Daquela maneira que din que os coxos ou os mancos senten os membros amputados.

Se cadra eu non son nada, non son ninguén, son só unha idea perdida no espacio. Este pensamento invádeme, pertúrbame. Non pode ser posible que unha idea ande perdida sen un suxeito que a enxendrase, que a parise. O reloxo e o relexeiro. Pero as ideas non son reloxos.
Existe pois a posibilidade de que eu non exista de que sexa parte do sono.
 Facendo un infinito esforzo comprobo que podo mover a lingua dentro de un medio viscoso, que considero que é o cuspe, tamén noto o roce suave da lingua nas enxivas e na dureza de esmalte dos dentes. Esta constatación tranquilízame no momento pero non consigo saír do soño nin entrar na realidade.
 Esta terra de ninguén é terriblemente paralizante. Non tés conciencia nin do tempo, nin de ti, nin de nada. Síntome coma o piñón que cae da piña e fica no ar dando voltas e voltas, antes de aterrar.

En estas voltas que me marean volvo a inconsistencia da proba da miña materialidade. A proba da lingua non é suficiente, pode ser unha suxestión, un regreso ó soño. Vou facer outro pequeno esforzo para confirmar que son algo material. Vou movendo os dedos de unha man e logo os da outra comezando polo moumiño e rematando no polgar. Comprobada a mobilidade dos dedos vou movendo amodiño as mans por encima do meu peito, da barriga, da entreperna onde percibo que o meu sexo é masculino. Son un home. Pero nada do que vou descubrindo se me fai familiar. Diría que este corpo que estiben explorando correspondía a outra persoa, nas xemas dos dedos sentía a pel fría e o seu relevo, pero na pel non sentía a caricia dos dedos. Non tiña sensación de frío, pero sentía a friaxe do meu coiro na xema dos dedos. Certamente estaba nu e descuberto, pois nada estorbaba o deambular das mans.
 Un flashs procedente do meu ser máis profundo dime que hai algo que non concorda. Na entreperna os dedos non encontraron pelo, parecían estar afeitadas as inguas. O único que recordaba de min mesmo, da miña constitución, era o meu pelo inguinal.

Con gran fatiga mental cheguei a colixir que era algo material, que era un home, pero que non era eu. Como consecuencia se eu estaba pensando coma eu, a única conclusión que podía sacar é que me debería encontrar atrapado dentro de outro corpo distinto o meu. Mais sendo así, atormentábame a pregunta. Era eu o dono do corpo ou era o corpo o dono de min?.
Eu son o que pensa, eu son o que sente, eu son o que teño conciencia de este corpo que me alberga, evidentemente o corpo é meu.
Pero se o corpo se nega a ser meu?

A única maneira de saír de esta complicada conxuntura abafante era levantar as pesadas cancelas das miñas pálpebras. So con abrir os ollos podía comprobar a miña realidade física e constatar se ese corpo que as miñas xemas non recoñecían era o corpo que debería estar nos rexistros da miña memoria. Pero tampouco podía confiar en unha memoria que non me enviou en todo este tempo máis que unha imaxe. A imaxe do meu pelo púbico. Había que arriscar, enviar unha orde e esperar a ver se os sentidos me respondían.
Lentamente, con gran esforzo, abrín o ollo dereito e seguidamente o esquerdo.
 Unha cascada de luz leitosa encheu a cunca dos meus ollos. Era unha luz tan branca coma opaca que se derreteu toda en unha luz cegadora. En un mar de leite luminoso.
 Por un intre todo eu era luz. Os meus pensamentos eran luz, o meu redor tamén era luz e o que debería ser o meu corpo tamén era luz.
A luz é enerxía. Non sabía precisar se estaba entrando a luz, a enerxía en min ou por o contrario era a enerxía que se ía de min.

Esa luz poderosa é a que me impide ver a realidade.

jueves, 14 de enero de 2016

POLÍTICA PARA POBRES.

POLÍTICA PARA POBRES.


As termas públicas do Baño atópanse na comarca da Baixa Limia. Inda que unha boa parte do ano están asolagadas por as augas da presa das Conchas os adictos as augas termais -entre os que me conto- temos os contactos para comunicarnos cando baixan as augas do encoro e van deixando descubertas as pozas. Velaí que dous días despois de ficar descubertas xa se encontren concorridas por xentes que veñen de todas partes, aínda que maioritariamente de Portugal.
As termas vista desde o campamento romano de Aquis Querquennis.

Cada poza ten os seus siereiros. Particularmente tomo o baño na poza grande (inda que non é a maior, denominámola así porque é a máis fonda e ten a auga máis quente). É de todas a que ten máis fieis, e por así dicilo a poza dos veteranos. Alí sentados, relaxados a xente fala de todo: das colleitas, da caza, dos cogomelos, do fútbol, do gando, da pesca, da vendima, dos froiteiras, da poda, das pragas, da cociña e da culinaria, dos nudistas e do nudismo (sempre hai algún nudista e tamén xente que non ve con bos ollos esta práctica e da para sacar o tema), da igrexa, de política e dos portugueses e dos españois, en fin, da vida. A lingua vehicular é un portugalego no que todos nos entendemos.

Hai uns dous meses falábase do novo goberno portugués. 
Un xubilado de Leixoes rachaba a boca chea contra o Presidente da República por que lle encargara facer goberno ós “comunistas” (así denominaba ós partidos de esquerda). O opción máis votada nas eleccións de setembro fora unha coalición de todos os partidos da dereita que ficou por debaixo do 40% no escrutinio. O presidente encargoulle formar goberno, pero so durou un mes pois ó carecer de maioría todas as propostas que presentou no parlamento foron rexeitadas pola oposición que contaba co 60% dos deputados.

Na conversa en principio participaban dúas ou tres persoas, pero e habitual que os demais entren coa cerimonia de “se me permiten” polo que pronto engordou o número de conversadores. A maioría sostiña que quen gaña, gaña e era a quen lle correspondía gobernar. 
Un doutor de Braga era o único que xustificaba que puidese e incluso debería gobernar o partido que contase con máis apoios no parlamento, pois no caso contrario non se podían aprobar as leis, nin os orzamentos o que imposibilitaba a gobernabilidade.
Algúns que o coñecían calaron -un doutor é un doutor-, calaron pero non outorgaron. Era evidente que seguían sen comprender que en esa liga non lle desen a taça o campión.

Entón dirixinme o reformado de Leixoes, que insensible a autoridade do doutor seguía rachando e prognosticando un negro futuro para Portugal.
-Se me permite, señor, voulle a dar un exemplo. Pero antes dígame, voçé é reformado?
-Si, sou reformado.
-Vamos a supoñer que se presentan as eleccións 4 partidos. Un di de baixarlle a paga ós xubilados os outros tres din de subirlle a paga. Agora vamos supoñer que o primeiro gaña, pero con menos de un 40% dos votos. E dicir que de cada 100 votantes máis de 60 están de acordo con que se suban as pensións. Parécelle xusto que goberne o partido que lle vai baixar a “reforma”?.
-Não. Mais iso non vai acontecer. Pois os outros tres van votar na contra.
-Velaí, se un partido non pode aprobar as leis que prometeu no seu programa non pode gobernar. Polo tanto teñen que gobernar os outros.
-Teño sesenta e sete anos e non tiña caído na conta. Hei recoñecer que foi unha lección de política para pobres.
Quedeime coa letra “política para pobres”.



miércoles, 22 de enero de 2014

O PREMIO CARLOS V

O Premio Europeo Carlos V creado por a Fundación Academia Europea de Yuste foi outorgado ó Presidente da Comisión Europea José Manuel Durao Barroso.

Non sei cales son os méritos que o fixeron merecedor de este premio.
Este político que se fixo famoso por ser o anfitrión do trío das Azores. Favor que lle pagou Tony Blair propoñendo para Presidente da Comisión. En un momento en que non había acordo entre as principais forzas políticas para o nomeamento de un presidente de mérito, capaz de impulsar o proxecto europeo, o primeiro ministro inglés propuxo un home de baixo perfil, maleable, conforme os seus intereses de ralentizar a marcha de Unión.
Este nomeamento ó daquela primeiro ministro portugués, Durao Barroso, veulle moi ben, pois tiña o país metido en unha crise económica profunda, e ademais de ser cuestionado polo pobo, tamén o estaba sendo polas elites do seu partido.
Con esta fuga cara adiante chegou a Comisión Europea co único apoio declarado do “premier” inglés.
Para mayor abundancia de méritos pego a continuación a súa biografía sacada de un medio fiable: Wikypedia


José Manuel Durão Barroso

José Manuel Durão Barroso (Lisboa23 de marzo de 1956) es un político portugués, presidente de la Comisión Europea desde el 23 de noviembre de 2004. Antes fue primer ministro de Portugal (del 6 de abril de 2002 al 29 de junio de 2004). Está casado y tiene tres hijos.

Trayectoria política

En los años 1970, antes de la Revolución de los Claveles del 25 de abril de 1974, siendo estudiante adoptó la ideología maoísta,[1] formando parte del MRPP, siendo expulsado de este partido por robo de un camión de muebles de la Facultad de Derecho, durante la Revolución de los Claveles, afiliándose en diciembre de 1980 al Partido Social Demócrata (PSD) portugués del que llegaría a ser líder, y en el que continúa hasta el día de hoy. Es por esto que es considerado como un traidor dentro de la esfera politica.
Durante los gobiernos de Aníbal Cavaco Silva, desempeñó los siguientes puestos:
  • Subsecretario de Estado en el Ministerio de Interior (1985-1987)
  • Secretario de Estado de Asuntos Externos (1987-1992)
  • Ministro de Asuntos Exteriores (1992-1995)
En 1995, Durão Barroso fue elegido diputado en el Parlamento portugués. Cuatro años más tarde, sería designado presidente del PSD y, por lo tanto, líder de la oposición.

Gobierno

Se convirtió en Primer Ministro portugués el 6 de abril de 2002 al ganar las elecciones celebradas poco antes. Su política se vio marcada por el conservadurismo económico y por el apoyo a la Guerra de Iraq, oponiéndose así a la opinión mayoritaria de la sociedad de su país.


domingo, 19 de enero de 2014

OS CEGOS DE SARAMAGO

Penúltimo parágrafo de Ensaio sobre a cegueira.

Lin “Ensaio sobre a cegueira” no inverno de 1997. Uns meses antes de que a Ministra de Cultura de Aznar lle cambiara o sexo e a profesión ó autor. (Segundo as malas linguas, Esperanza Aguirre dixo,uns meses despois, en un programa de televisión, que Sara Mago era unha excelente Bailaora )
Dende aquela, pasoume por a cabeza moitas veces aquela parábola, dos "cegos que, vendo, non ven" pois viña a conto en demasiadas ocasións.

Agora converteuse en unha obsesión para min.
Cada vez que acordo por a noite e abro os ollos paréceme estar metido en ese mar de leite, que coma un diluvio inundaba todo o mundo dos cegos de Saramago.
Véxome en un mundo de cegos dominados polos máis ruíns sentimentos, polas máis baixas paixóns.
Todos nos refolgamos no noso egoísmo dentro de ese mar de leite, de esa cegueira branca, de ese mundo de luz cegadora.
Ese mundo de todo vale, eu a ti non te vexo, ti a min non me ves.

Os cegos da novela ignoraban que había unha muller que vía, que non fora afectada pola epidemia, e que os guiaba.
Quero soñar que esta muller está en algunha parte, ollando e guiando a tantos cegos que andamos por o mundo, e acordo coa sensación de que estou agarrado a súa man.

Na miña man so hai unha esquina do cobertor ben apretada.



lunes, 23 de diciembre de 2013

INFERNO

Círculo 8.Os fraudulentos. Aduladores, corruptos, ladróns, falsos profetas, etc. Aquí son sometidos a terribles torturas. ilustración de Gustave Doré para a Divina Comedia

“Os lugares máis escuros do inferno están reservados para os que manteñen a neutralidade nas épocas de crise moral”


Esta frase sacada da Divina Comedia de Dante figura no epílogo da novela de Dan Brown, Inferno.
Novela que nos presenta o problema do crecemento exponencial da poboación mundial e a mingua de recursos enerxéticos que de non corrixirse a curto prazo conducirá á humanidade ó seu propio exterminio por escaseza de alimentos e outros recursos básicos.
Este escenario ponnos diante do dilema de se os organismos públicos (OMS, CDC) deben atallar o problema con medidas destinadas á regulación da natalidade ou por o contrario se respecta a liberdade de cada individuo.

Inda que penso que é moi interesante e preocupante a longo prazo a cuestión que expón, non quero falar de esta novela, de este inferno.
Quero falar de un inferno máis próximo, de un inferno que nos queima cada intre que nos paramos a pensar como están vivindo tantas familias que hai uns anos vivían dignamente de un traballo e hoxe están a vivir da caridade pública.
Non quero estenderme en dramatismos. Quero simplemente tratar de facer visible un problema ético.
É xusto que un Goberno aboque á poboación a que sufra por falta de alimentos, de electricidade, de formación, de cultura, coa incerta finalidade de conseguir un hipotético futuro mellor, que na máis optimista das hipóteses, sempre será peor que o pasado?


Para min non é xusto e na medida das miñas forzas apoiarei a quen loite por acabar con esta situación.
Pero tamén comprendo a aqueles que de boa fe ou en defensa dos seus intereses loitan por o contrario.

Non podo nen quero entender os mornos.

Estamos diante de unha profunda crise moral e hai que definirse, pois

Os lugares máis escuros do inferno están reservados para os que manteñen a neutralidade nas épocas de crise moral”

miércoles, 19 de diciembre de 2012

OBELIX NA PATRIA DE TINTÍN


Obelix (Gerard Depardieu) acompañado de outros desertores fuxindo cos seus tesouros cara ó imperio romano

Estou triste porque me traizoou o meu heroe.
O compañeiro inseparable de Asterix. O simple e esforzado Obelix, sempre disposto a loitar altruistamente polas causas xustas coa súa descomunal forza. Seixo nos zapatos dos centurións romanos que querían render á irredutible aldea gala. Comedor insaciable de xabariis. Escultor e repartidor de menhires.
Traizooume, traizoou a toda a aldea gala, non quería pagar os impostos (non necesitaba escolas nin seguridade social) pasouse ós romanos, fíxose imperialista, amigo do césar.
Agora reside na patria de Tintín, outro dos meus heroes. 

jueves, 8 de noviembre de 2012

PASANDO POLO ARO


Os boletos no seu medio natural teñen forma de rollas de cava
Esta semana pasada apañando cogomelos na serra de Soajo encontrei á agulla no palleiro. Un incrible caso de un Boletus Edulis , que de forma natural meteu o pé e o sombreiro polo colo dunha botella. Apostaría a que foi un caso único na Natureza. Pero foi. O que nos demostra que os seres vivos son capaces de reproducirse nas condicións máis adversas.
O boleto transformase para meterse na botella que o asfixia.
O paradigma de esta adaptación ó medio somos os humanos, capaces de crear condicións para resistir tanto ó medio físico coma ó climático máis adversos.
 Somos incluso capaces de adaptarnos a medios sociais que non resistirían o resto das especies. Soportamos que nos tiren a liberdade, o dereito a unha vivenda digna, o dereito á saúde, o dereito á educación... A historia móstranos elocuentes exemplos de esta adaptación.  
Agora estou pensando naqueles españois, que coma o boleto  se meteron (e nos meteron) polo colo da botella coma un un tapón de cava,sen reparar que o pé que se afusta contra o interior do colo deixa sen are e sen vida ás esporas.
Hai outras formas de saír da crise.
Non entres polo colo da botella!
Revélate!

viernes, 19 de octubre de 2012

GALICIA O PAIS DAS MARABILLAS


O meigo sacou da boina (ou foi do birrete?) un coello branco. O coello correu cara o televisor, saltou e penetrou na pantalla da TVG. Galicia, curiosa seguiu ó coello e en canto se acercou ó aparato unha forza absorbente, magnética, chupouna para dentro. Foi coma un refacho en remuiño, que lle centrifugaba as ideas convertendo a materia gris en materia rosa.

Entón a Galicia comezaron a acontecerlle cousas prodixiosas.

Os douscentos mil traballadores que perderon o emprego nos tempos do feiticeiro, teñen a bendita sorte de poder dedicarlle máis tempo ós seus. Tamén teñen a oportunidade de explorar outros países na procura de traballo.

Os universitarios saen a ofrecer os seus coñecementos polo mundo adiante. Non coma antes que os galegos tiñan que emigrar. Agora exportan coñecementos.

Os labregos, agora non son labregos, son empresarios leiteiros que poden permitirse vender o leite mellor e máis barato de Europa a 28 céntimos o litro.
Os pataqueiros do Limia, co valor de un saco de patacas poden comprar un pack de yogurt.

Os mariñeiros xa non teñen que facer tantos días de mar indo pescar as lonxevas augas da Mauritania, agora poden pescar ó abrigo do peirao.
As mariscadoras, e mariscadores, con un quilogramo de ameixas, poden permitirse tomar un cubata.

Os bateeiros, con un saco de mexillóns poden comprar o xornal a crédito, pois como son un colectivo que non sabe administrarse teñen un sistema de cobro especial, cobran cando cobran se cobran.

Nos estaleiros fanse barcoteis de papel contrato secreto, para que os empregados de Navantia poidan durmir na salas do concello de Ferrol.

As aulas acollen moitos máis alumnos para fomentar a solidaridade entre eles. De maiores poderán presumir de ter moitos compañeiros de aulas que chegaron a ser novos exploradores na China.

Os médicos poderán sentirse satisfeitos de poder dedicarlle dous minutos a cada paciente. De esa maneira non terán tempo de contaxiarse.

As listas de espera dos hospitais redúcense e os pacientes tamén. Coma no conto de Alicia.

Porque, señores, Galicia é un país ó que lle suceden todas estas prodixiosas cousas desde que foi aducida pola pantalla da TVG.

No conto de Lewis Carroll, Alicia despertaba ó caerlle unha folla de unha árbore na cara.
Como estamos no outono e as follas caen de seu natural, espero que o día 21 de outubro, caian moitas follas sobre Galicia que a devolvan a realidade.

jueves, 18 de octubre de 2012

NUNCA MAIS NON SIGNIFICA ESQUECEMENTO


Dez anos despois da catástrofe do Prestige estase a celebrar na Audiencia de A Coruña o xuízo para depurar responsabilidades.

Galicia estaba indignada polas mentiras procedentes dos responsables dos Gobernos, tanto do central como do autonómico.
Os mariñeiros vían como o chapapote chegaba á porta das súas casa, e cando ollaban cara a televisión asombrábanse ca cara lavada dos políticos que negaban a evidencia con imaxes paradisíacas das nosas costas.
Diante de tantas mentiras, de tantos enganos a indignación do pobo galego rebentou en multitudinarias manifestacións e en un grito unánime: NUNCA MAIS!



Aquela foi unha catástrofe que non se tornou en desastre total porque o pobo foi protagonista da maior epopea da historia de Galicia. Como un pobo desesperado que se enfronta a un exército invasor ben armado que avanza inexorable, os mariñeiros das nosas rías batéronse desarmados, coa forza que da a desesperación, contra ese negro inimigo que ameazaba con levar por diante o seu futuro e o dos seus fillos.

Un estremecemento recorreu a espiña dorsal do país ó ver as imaxes heroicas de aqueles homes do mar loitando desesperadamente contra aquel viscoso invasor. Miles de voluntarios solidarios, procedentes de toda España, achegáronse as nosas costas para axudar nas labores de limpeza.
Foi un xesto sen precedentes.

Toda Galicia se cubriu con un velo negro onde se podía ler o verro desesperado de NUNCA MAIS.
Nos coches, nas xanelas das casas, nos bandeiras dos barcos, nos postes da luz, nos bonetes dos mariñeiros e dos voluntarios, nas camisetas dos mozos...A calquera sitio que ollases encontrábaste co verro desesperado.

NUNCA MAIS!


Pero a nosa lingua, non é moi precisa, é coma nós. Ás veces dicimos unha cousa para que se entenda a contraria.
Por iso non debe sorprendernos, que ese NUNCA MAIS, que moitos galegos entendemos que significaba o final dos enganos de uns gobernos mentireiros e desprecavidos dos intereses do pobo, para outros significaba NUNCA MAIS vou acordarme de aquela historia, e como son masoquista encántame que me gobernen os que me menten e me enganan.

De outra maneira non se pode entender que hoxe goberne Galicia un dos altos cargos do Goberno da Xunta e o dos pequeños hilitos, sexa o presidente do Goberno da Nación.

Sería ben que os galegos o domingo día 21 de outubro lle dixesen ós que non o entenderon nen o queren entender, que NUNCA MAIS significa NUNCA MAIS!








As mentiras
Ya ha pasado el peligro más grave (15/11/2002) 
Estuve en la cacería y me vine sin participar en ella, pero estuve hablando con el presidente de la Cámara de Comercio de Madrid, el vigués Fernández Tapias, que sabe mucho de petroleros. Luego me vine para Galicia sin comer (24/11/2002) 
Manuel Fraga Iribarne, presidente da Xunta de Galiza.

Todo el fuel derramado que tenía que llegar a la costa ya ha llegado (17/11/2002) 
No puede hablarse de marea negra, sólo de un vertido de fuel (17/11/2002) 
A decisión de afastar o barco foi a mellor posíbel, porque así tocoulles un pouco a todos (10/11/2003) 
Enrique López Veiga, conselleiro de pesca da Xunta de Galiza.
Nuestros peces y mariscos alcanzan tamaños que nunca tuvieron (16/05/2003) 
Jaime Pita, conselleiro de Presidencia da Xunta de Galiza.
"El buque perdió algo de fuel al remorcarlo" (22/11/2002) (realmente, foron unhas trinta mil toneladas) 
No se trata de una marea negra, sino de manchas muy localizadas (23/11/2002) 
La impresión del gobierno es que el fuel se ha solidificado y lo que hay allí es aceite y combustible del barco (30/11/2002) 
Se piensa que el fuel está aún enfriándose, salen unos pequeños hilitos, los que se han visto, hoy en concreto, son cuatro regueros que se han solidificado con aspecto de plastilina en estiramiento vertical. Debe salir de alguna de las grietas. Están los técnicos estudiando qué significa eso (5/12/2002) 
Mariano Rajoy, daquela vicepresidente do goberno; na actualidade, PRESIDENTE DO GOBERNO DO ESTADO
Estuvimos planteándonos el haber bombardeado el petrolero con nuestros cazas F-18 y los Harrier de despegue vertical (20/11/2002) 
Las playas estaban limpias y esplendorosas, la visión era magnífica (24/12/2002) 
Federico Trillo, ministro de Defensa. 
"Lo más probable es que el fuel no toque la costa gallega" (14/11/2002) 
El destino del fuel en el fondo del mar es convertirse en adoquín (19/11/2002) 
El fuel del Prestige que se ha ido al fondo se solidificará, debido a las bajas temperaturas, y allí se quedará para siempre (19/11/2002) 
Arsenio Fernández de Mesa, delegado do Goberno.
Lo que hemos hecho es el trabajo que se tenía que realizar. Lejos de cualquier protagonismo y cerca de encontrar respuestas (20/11/2002) 
Jaume Me Matas, ministro de Medio Ambiente. 
Creo que hay alarmismos muy poco justificados (27/11/2002) 
José María Aznar, presidente do Goberno.
En la catástrofe del Prestige sólo hay un culpable: el barco (12/12/2002) 
Ana Botella, mujer-mujer 
Si llegara a deducir que la responsabilidad está en alguna autoridad pública me lo callaría, porque estaría perjudicando el patrimonio nacional(3/2/2003) 
Rodolfo Martín Villa, comisionado nomeado polo goberno para o Prestige. 
Es cierto que estuve el fin de semana del 24 de noviembre en Sierra Nevada, pero no esquié; sí recibí el premio Chirimoyo de Oro (5/12/2002) 
Francisco Alvárez "que me alejen el barco" Cascos, daquela Ministro de Fomento.









NOTA:
Contra os que sosteñen que non había outra posibilidade que arredar o barco, pensen que sinxelo sería rodealo con unha lona con un radio de uns cincocentos metros con uns chumbos e unhas boias que cercasen ó barco en un dos tantos abrigos que hai nas nosas costas e proceder a tirar o contido controladamente.