domingo, 19 de enero de 2014

OS CEGOS DE SARAMAGO

Penúltimo parágrafo de Ensaio sobre a cegueira.

Lin “Ensaio sobre a cegueira” no inverno de 1997. Uns meses antes de que a Ministra de Cultura de Aznar lle cambiara o sexo e a profesión ó autor. (Segundo as malas linguas, Esperanza Aguirre dixo,uns meses despois, en un programa de televisión, que Sara Mago era unha excelente Bailaora )
Dende aquela, pasoume por a cabeza moitas veces aquela parábola, dos "cegos que, vendo, non ven" pois viña a conto en demasiadas ocasións.

Agora converteuse en unha obsesión para min.
Cada vez que acordo por a noite e abro os ollos paréceme estar metido en ese mar de leite, que coma un diluvio inundaba todo o mundo dos cegos de Saramago.
Véxome en un mundo de cegos dominados polos máis ruíns sentimentos, polas máis baixas paixóns.
Todos nos refolgamos no noso egoísmo dentro de ese mar de leite, de esa cegueira branca, de ese mundo de luz cegadora.
Ese mundo de todo vale, eu a ti non te vexo, ti a min non me ves.

Os cegos da novela ignoraban que había unha muller que vía, que non fora afectada pola epidemia, e que os guiaba.
Quero soñar que esta muller está en algunha parte, ollando e guiando a tantos cegos que andamos por o mundo, e acordo coa sensación de que estou agarrado a súa man.

Na miña man so hai unha esquina do cobertor ben apretada.



No hay comentarios: