AS GUERRAS DO MEXILLÓN (2)

Unha parte do traballo títulado as "guerras do mexilón", por problemas técnicos que van máis alá dos meus coñecementos de informática non apareceu publicado no blog.

Velaí, pois, que abra este segundo capítulo onde se pretende recapacitar sobre solucións posibles cara a reducción dos custos.

É ben sabido que moitos pequenos productores están empeñados ata as orellas, pola adquisición de unha concesión a precios estratosféricos (uns 500.000€ de media por fondeadeiro), con data de caducidade. Facer frente a estas hipotecas non axuda ó fin que perseguimos, mais pódese tratar con axudas administrativas ou sen elas de conseguir aprazamentos ou moratorias.
Tamén é vox populi, que hai productores, que non lles interesa ningún tipo de control, por que as bateas son unha tapadeira para xustificar ingresos procedentes de outras actividades. Isto provoca desencontros.

Todos os propietarios de bateas dispoñen de un gran barco moi ben equipado, que en todo ou en gran parte foron financiados con fondos chagados da U.E. Tendo en conta que a maior parte dos productores dispoñen de unha batea ou dúas, entendo que o investimento non se corresponde coas necesidades, e anque o barco lles saíse de balde, o consumo e o mantemento non axudan ó pretendido abaratemento.


¿Que pensaríamos se cada viticultor membro de unha agrupación ou cooperativa, dispuxese de un gran camión para ir cinco ou dez días ó ano a viña para recoller a vendima o outros quince ou vinte para realizar as tarefas de mantemento?



¿Un despilfarro?. Sí. Mais no caso dos bateeiros e maior pois os camións poderíanse usar noutro tipo de transporte. Máis este non é o caso dos barcos, que están preparados únicamente para para o transporte e recolección do mexillón.



Co fin de empezar a reestructurar o sector:

Sería ben que as Agrupacións fixesen estudos para saber cantas bateas poden ser atendidas por un barco.

Sería ben que se centralizaran as descargas de cada ría nun único porto técnicamente equipado con todos os medios necesarios para a limpeza, depuración e conxelación.

Sería ven que unha barcaza ou gabarra "nodriza"de grande capacidade, recollese a produccón de cada unha das bateas e a levase a porto.

Sería ben que os productores controlasen depuración e comercialización para chegar o mercado con precios máis competitivos.

Sería ben que todos fixesen aportacións sensatas para que o cultivo do mexilón sexa rentable para os productores e o mesmo tempo competitivo en calidade e precio no mercado.

Sería ben que tomadas as medidas axeitadas se comenzara de inmediato a reestructurar o sector.

É un reto que hai que superar polo ben do sector, en particular e da economía das rías, en xeral.
Hoxe aínda podemos estar a tempo. Mañán pode ser tarde.

AS GUERRAS DO MEXILLÓN

A batalla de onte en Vilanova de Arousa entre productores de mexillón (bateeiros) é unha máis que o sector ven librando dentro de unha guerra civil que os envolve entre eles mesmos ou os sectores de distribución, depuración e conserva.

Son moitos os factores tanto externos como internos que lle deron asas a estes enfrontamentos.

Dende fóra tanto distribuidores, como depuradores ou conserveiros cometeron abusos que fixeron que os bateiros tomasen conciencia de clase e loitaran conxuntamente por defenderen os seus lexítimos intereses.

As distintas administracións autonómicas predicaban a unidade e sementaban a discordia facendo que onde antes había unha agrupación, xurdiran catro, facendo bó o dito de "divide e vencerás". De esta maneira asegurábanse ter de man sempre ós da súa corda política diante de calqueira reivindicación do sector non asumible pola administración.

Dentro do propio sector tamén abondaban as divisións: pequenos productores con unha ou parte de unha batea, grandes productores con máis de media ducia, problemas pola ubicación dos fondeadeiros, cando a reorganización dos polígonos, vendas por fóra das propias agrupacións, etc.

Todos estes problemas que apunto son pecata minuta. O verdadeiro problema xa o apuntaba neste mesmo blog nunha páxina titulada "os riscos do monocultivo"(Febreiro -08) no que divagando sobre o sector dicía que este adoecía de persoal formado capaz de racionalizar o presente e poñerlle cara os retos do futuro.

Había sobrados indicios de que podíamos ter competidores alleos que nos aparcaran nos mercados estranxeiros e chegasen a morder tallada no mercado nacional. Todo o sector era coñecedor dos investimentos que productores das rías estaban a facer en outros países, moi en especial en Chile.

Esta concurrencia nos mercados tiña que chegar, tendo en conta que a producción se incrementaba exponencialmente e os custos eran inferiores.

O certo é que non se fixo nada por abaratar precios na producción.

Da maneira que está hoxe organizado o sector semella imposible reducir gastos na produción. Mais esto non é certo. O problema ven dado por uns hábitos adquiridos de dificil corrección que posiblemente precisen de terapias agresivas.

¿NEPOTISMO NO CONCELLO DE A ILLA DE AROUSA?

A muller do César non só ha de ser honrada, tamén ten que parecelo. Este dito que ten uns dous mil anos non por vello está oxidado. Hai frases que, coma os metais nobres, o paso do tempo púleas e relucen máis.

A min non me cabe dúbida que os membros do equipo que goberna no concello de a Illa de Arousa, son xente honrada e traballadora. Digo con absoluta sinceridade, porque os coñezo de tempo e por algúns deles poñería a man no lume.

Non todos os veciños da Arousa teñen a mesma percepción.

Hai xente que pregoa (quero pensar que inxustamente) que non se usa a mesma peneira para todos: uns penéiranse co cribo de malla grosa e outros coa peneiriña do óleo da fariña. Todos son peneirados, anque non é o mesmo pasar por un buraco de un centímetro, que polo de un milímetro.

Nunca chove a gusto de todos. Cando se toman decisións, por moito coidado que se teña e por moi necesarias que poidan ser ou parecer as medidas adoitadas, sempre a de haber a quen a chuvia lle colla a roupa fóra. É inevitable.

Cando se dan casos nos que as decisións parecen favorecer a varios membros das mesmas familias e, se ademáis esas familias, son militantes socialistas ou amigos estas decisións han de ser moi craras e xustificadas. E dicir, débese actuar con obsoluta transparencia.

Na rúa fálase: hai comentarios de discriminación con nomes, con títulos, sen títulos, con cargos, sen cargos, con amigos, sen amigos...

Os propios militantes socialistas non teñen respostas convincentes coas que defenderen determinados feitos administrativos. É preciso que se saiban, pois non hai peor xestión que

a que fire as persoas por sentirense menospreciados.

Xa ten chovido moito dende que corre o dito popular de que un crego é aquela persoa a quen todos lle chaman padre menos os fillos que lle chaman tío. Este feito non era exclusivo de Galicia; era de toda a cristiandade.

Estes sobriños recibían prevendas e privilexios que se lles negaban ós demáis.

Os italianos coñecedores das debilidades da curia romana e facendo uso da súa recoñecida imaxinación buscaron unha palabra para denominar estes abusos de poder. A palabra que se impuxo, non podía ser máis expresiva: nepotismo.

(Nepotismo ven do italiano nepote, que equivale en galego a sobriño).

Actualmente a palabra traspasou os Alpes e convirtiuse en multinacional en alza, que cotiza nas bolsas de políticos sen escrúpulos.

Os veciños da Illa de Arousa non comprenden certas decisións. Os militantes socialistas non teñen argumentos para revatir rumores que veñen intoxicados. Hai que darllos.

A acusación que máis lle doe a un político que traballa (ou traballou) honradamente pola defensa dos seus ideais é a frase despectiva de que "todos os políticos son iguais".

¡Non é certo!

E sería ben que na linguaxe políticamente correcta non figurase esta ofensiva expresión.

E nunca esquezamos que:

A muller do César non só ha de ser honrada, tamén ten que parecelo.