A muller do César non só ha de ser honrada, tamén ten que parecelo. Este dito que ten uns dous mil anos non por vello está oxidado. Hai frases que, coma os metais nobres, o paso do tempo púleas e relucen máis.
A min non me cabe dúbida que os membros do equipo que goberna no concello de a Illa de Arousa, son xente honrada e traballadora. Digo con absoluta sinceridade, porque os coñezo de tempo e por algúns deles poñería a man no lume.
Non todos os veciños da Arousa teñen a mesma percepción.
Hai xente que pregoa (quero pensar que inxustamente) que non se usa a mesma peneira para todos: uns penéiranse co cribo de malla grosa e outros coa peneiriña do óleo da fariña. Todos son peneirados, anque non é o mesmo pasar por un buraco de un centímetro, que polo de un milímetro.
Nunca chove a gusto de todos. Cando se toman decisións, por moito coidado que se teña e por moi necesarias que poidan ser ou parecer as medidas adoitadas, sempre a de haber a quen a chuvia lle colla a roupa fóra. É inevitable.
Cando se dan casos nos que as decisións parecen favorecer a varios membros das mesmas familias e, se ademáis esas familias, son militantes socialistas ou amigos estas decisións han de ser moi craras e xustificadas. E dicir, débese actuar con obsoluta transparencia.
Na rúa fálase: hai comentarios de discriminación con nomes, con títulos, sen títulos, con cargos, sen cargos, con amigos, sen amigos...
Os propios militantes socialistas non teñen respostas convincentes coas que defenderen determinados feitos administrativos. É preciso que se saiban, pois non hai peor xestión que
a que fire as persoas por sentirense menospreciados.
Xa ten chovido moito dende que corre o dito popular de que un crego é aquela persoa a quen todos lle chaman padre menos os fillos que lle chaman tío. Este feito non era exclusivo de Galicia; era de toda a cristiandade.
Estes sobriños recibían prevendas e privilexios que se lles negaban ós demáis.
Os italianos coñecedores das debilidades da curia romana e facendo uso da súa recoñecida imaxinación buscaron unha palabra para denominar estes abusos de poder. A palabra que se impuxo, non podía ser máis expresiva: nepotismo.
(Nepotismo ven do italiano nepote, que equivale en galego a sobriño).
Actualmente a palabra traspasou os Alpes e convirtiuse en multinacional en alza, que cotiza nas bolsas de políticos sen escrúpulos.
Os veciños da Illa de Arousa non comprenden certas decisións. Os militantes socialistas non teñen argumentos para revatir rumores que veñen intoxicados. Hai que darllos.
A acusación que máis lle doe a un político que traballa (ou traballou) honradamente pola defensa dos seus ideais é a frase despectiva de que "todos os políticos son iguais".
¡Non é certo!
E sería ben que na linguaxe políticamente correcta non figurase esta ofensiva expresión.
E nunca esquezamos que:
A muller do César non só ha de ser honrada, tamén ten que parecelo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario